Pathogenen zijn ziekteverwekkers/ziektekiemen van biologische oorsprong, meer specifiek een micro-organisme of biologisch deeltje, dat een infectieziekte kan veroorzaken. Er moet dan worden gedacht aan prionen (ingewikkelde eiwitten die ziekten veroorzaken), virussen, wormen en schimmels. In het algemeen worden vergiften, bacteriën, schurftmijt, haarfollikelmijt, hoofdluis, schaamluis geen pathogenen genoemd. Pathogenen kunnen op basis van verschillende criteria worden ingedeeld. Zo zijn er ‘obligate pathogenen’, dat parasieten zijn die per se een geschikte gastheer nodig hebben om verder te kunnen leven. De facultatieve pathogenen horen tot de normale microbiële huid- en darmflora, die problemen veroorzaken als het natuurlijk evenwicht wordt verstuurd. Dat kan het geval zijn als iemand antibiotica heeft ingenomen of indien bij een persoon het immuunsysteem is aangetast.

Pathogenen kunnen worden overgedragen via de lucht door uitgeniesde druppeltjes. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het griepvirus en het covid-virus. Huidcellen, haar, kleding en beddengoed zijn vaak bronnen die besmet kunnen zijn. Overdracht van een ziekte kan via deze route optreden en dat kan overal zijn waar mensen verblijven. Sterilisatie van gebruiksvoorwerpen en goed wassen zijn dan ook noodzakelijk om de kans op besmetting zo klein mogelijk te houden. Non-poreuze oppervlakten (bijvoorbeeld deurklinken) zijn vaak beter voor het overbrengen van pathogenen dan poreuze oppervlakten (bijvoorbeeld papiergeld), omdat de laatsten het pathogeen absorberen en vast laten zitten, waardoor verspreiding via contact moeilijker wordt. Een andere overbrenger zijn vectoren: ongewerveld organisme die zelf geen veroorzaker van ziekten zijn, maar zorgen dat een ziekmakend organisme wordt overgedragen. De vector is bijvoorbeeld de tussengastheer voor een malariaparasiet. Overdracht kan verder plaatsvinden via oppervlakkig of intiem lichaamscontact, zoals bij handenschudden waarmee verkoudheid, griep en Corona/Covid19 kan worden verspreid. Tot slot kan verdere verspreiding plaatsvinden via gedeelde injectienaalden, drinken van besmet water, eten van besmet voedsel of contact met een open wond.

Het is duidelijk dat de praktijk tussen een ‘normale schoonmaak’ en een biohazard schoonmaak hemelsbreed verschilt. Het is een immens verschil of iemand spontaan een bloedneus krijgt, waardoor wat druppels bloed op een bureaustoel terecht komen, die men direct wil verwijderen en een ernstig geweldsdelict of medisch incident, vaak van enige tijd geleden. Bij een geweldsdelict zal veel bloed diep in diverse oppervlakten doordringen. Ze zullen indien niet direct en professioneel verwijderd een dreigende broedplaats van pathogens worden en dus een gevaar voor de gezondheid. Bij een zelfmoord of een lijk dat pas na geruime tijd wordt ontdekt, is dat risico nog vele malen groter.

De normale schoonmaker heeft niet de kennis, de materialen en de middelen om dan te zorgen dat de boel vakkundig wordt schoongemaakt. Er moet dan echt een gespecialiseerd bedrijf aan te pas komen. Zij hebben wel de knowhow, de uitrusting en de geschikte materialen om bijvoorbeeld diep in de poriën van oppervlakten te kunnen komen en de gevaarlijke zaken te elimineren. Dat betekent in de praktijk het opruimen van alle bloed, lichaamssappen, dierlijke ontlasting en dergelijke, gevaarlijke scherpe voorwerpen en onaangename geuren zoals lijkgeur. Het gespecialiseerde personeel weet hoe infecties zich verspreiden en hoe ze de gevaren kunnen bestrijden.